Χάσανε έναν άνθρωπο.

Έναν άνθρωπο που δεν έλεγε τρίχες. Που δεν θα είχε θέση στο στόμα του για μένα. Δεν μπόρεσαν αυτόν τον άνθρωπο να τον κρατήσουν. Δεν ήταν άξιοι. Δεν τους άξιζε ίσως. Ωστόσο τον έκαναν να υποφέρει. Τον έλεγαν Αμαλία. Και τώρα ένας άνθρωπος ολόκληρος πετάει εκεί πάνω. Με τις ψυχές και μένα. Ολόσωμος, αρτιμελής πάει να πει. Και χωρίς πόνο.
Έφυγε με μία έκκληση -εντολή. Η ανθρωπότητα να αγαπήσει τον άνθρωπο. Βγήκανε σήματα και μπάνερς και κονκάρδες θα βγουν. Και θα έχει η ανθρωπότητα δουλειά, ψωμί να φάει. Συγχωρεσέ τους άνθρωπε Αμαλία. Οι άνθρωποι ποτέ δεν αλλάζουν. Είναι έτσι ή έτσι.

Γύρισα για να πέσω στα πιάτα τους.

Είδα ψυχές

Λευκές και μαύρες. Άλλες να πετούν κάθετα άλλες οριζόντια. Άλλες να έχουν ανοιχτά τα μάτια κι άλλες κλειστά. Άλλες να τραγουδούν κι άλλες να κλαίνε. Άλλες να λένε παράδεισο τα σύννεφα κι άλλες κόλαση. Άλλες φαλακρές και άλλες γεμάτες από μεταξένιες αδελφές.
Δεν είδα όμως πουθενά, πουθενά άλλη τρίχα μόνη της στο σύμπαν. Πουθενά. Καμιά δεν θέλει να πετάξει ελεύθερη μέσα του. Καμιά δεν θέλει να μην ανήκει σε γένος. Τι θλίψη...